Het spookt op het slagveld
Tegen een decor van globale crisis vertelt Call of Duty: Ghosts het verhaal van twee broers en hun Duitse herder, die allen hun rol spelen in het terugwinnen van hun bezette thuisland: de Verenigde Staten. De first-person shooter stuurt je daarnaast het online slagveld op in competitieve en coöperatieve multiplayer.
On rails spektakel
Net als zijn voorgangers biedt de singleplayercampagne van Call of Duty: Ghosts weinig vrijheid. Jij beweegt je langs een reeks spektakelstukken van Michael Bay-proporties, terwijl de explosies, kogels en bloedspetters je om de oren vliegen. Dat is sensationeel, maar veel meer dan van punt A naar B lopen en tussendoor genoeg vijanden afknallen doe je niet. Improvisatie, tactiek en diepgaande interactie vind je niet in Call of Duty: Ghosts.
Als het niet kapot is...
De Call of Duty-reeks wordt jaar in jaar uit ongelofelijk goed verkocht. Weinig reden dus om de formule van de multiplayer, het belangrijkste gedeelte, aan te passen. Nieuw zijn 14 maps, sliden naar dekking, 20.000 nieuwe customization-opties, vrouwelijke avatars, 7 spelmodi en 20 nieuwe killstreaks (beloningen voor ononderbroken reeksen kills).
Zoals gebruikelijk moet de multiplayer het niet hebben van tactiek; Call of Duty: Ghosts test je reflexen en kennis van de maps.
Zichtbaar verouderd
Call of Duty: Ghosts oogt op huidige generatie consoles verouderd, dankzij onder andere de lage kwaliteit textures en matige gezichtsanimaties. Het rondvliegende materiaal, de maps die lijden onder de explosies en de animaties van hond Riley maken het nodige goed, maar kunnen ook niet verhullen dat Call of Duty: Ghosts draait op een prehistorische grafische engine.
Conclusie: bleek en bekend
Call of Duty: Ghosts weet de formule van de reeks niet grondig te veranderen en voelt daarom van begin tot eind bekend. De nieuwe Extiction-modus is leuk, maar verder oogt Ghosts als één grote déjà vu. Kortom: prima shooter, maar volgend jaar graag wat meer risico.
